Rozdział XVI (Alicja Gamańska)

W zakazanym mieście było strasznie, wszystko było czarne, a niebo przysłaniała ciemna chmura. Dzieci bardzo się bały, ale na szczęście tata zauważył świecącego motyla.

- Patrzcie! – krzyknął tata – Idziemy! Szybko!

Cała gromada posłuchała taty i ruszyli jego śladem. Kiedy wędrowali za dziwnym motylem, nagle poczuli chłód. Nie wiedzieli o tym, ale stali właśnie na zamarzniętym jeziorze.

- Dlaczego tu jest tak zimno? – spytała Ola – Przydałoby się ogrzewanie – dodała.

Cała reszta pokręciła twierdząco głowami.

- Chyba jesteśmy na lodzie – powiedziała mama i zapytała – Co z tym motylem?

Wszyscy przez chwilę główkowali, aż w końcu Stefan rzekł:

- Zobaczcie, przecież to on.

       Ciocia Ela wytrzeszczyła oczy, a cała reszta czekała na wynik. Minęło trochę czasu zanim odnaleźli motylka, ale, w końcu im się udało. Przed nimi stała wielka kula, która wyglądała jak słońce. Tata niezdarnym krokiem przybliżył się do nieznanego obiektu, ale odskoczył, bo kula zaczęła mówić.

- AAA to ludzie! – krzyknęła przerażona – Mówcie, skąd jesteście i kto was przysłał?! – zapytała groźnie.

Przez chwilę panowała cisza, ale w końcu ktoś przemówił:

- Przysłał ich tu sam profesor Technol, są z przeszłości – powiedział cichutko motyl.

Wszyscy popatrzyli na motyla.

- Skąd to wiesz? – zapytał Stefan – Jesteś jasnowidzem?

Cała reszta popatrzyła na motyla, ale on nic nie odpowiedział.

- Skoro przysłał was tu Technol – ciągnęła dalej Kula – To chcecie mnie powstrzymać, takk?! – krzyknęła ze grozą.

- Nie bardzo rozumiem, pani… - powiedziała mama, skłoniwszy się nisko – Nie mamy złych zamiarów, chcemy tylko, żeby Robbio odzyskało dawną energię.

Wszyscy popatrzyli z przerażeniem na mamę, ale ona nie wydawała się przestraszona.

- Nie jestem ,,pani”, jak mówisz, jestem powietrzem, które zbiera energię i tylko wtapiam się w ciała innych przedmiotów lub robotów – żachnęło powietrze (kula).

Wszyscy chcieli zadać pytanie powietrzu, ale ona chrząknęła i cała grupa ucichła.

- Rozumiem więc, że nie jesteście wrogami – powiedziała nieco spokojniej niż wcześniej.

Po namyśle cała piątka odpowiedziała, że przybyli odzyskać energię i przywrócić ład.

- No to wam się nie uda! – fuknęła i pokulała się do nich, ale mały motylek ich obronił swoimi skrzydełkami i odepchnął kulę tak mocno, że zostało z niej powietrze. Grupka ludzi zaczęła dziękować motylkowi, ale powietrze znowu uderzyło, tym razem już bez swojej broni – energii.

- A więc to ty ukradłaś energię! – krzyknął Stefan.

- Ale zrobiłam to z jednego powodu – wyszlochało powietrze.

- Jakiego? – spytał Stefan.